شکلات
با یک شکلات شروع شد. من یک شکلات گذاشتم توی دستش. او یک شکلات گذاشت توی دست من. من بچه بودم. او هم بچه بود. سرم را بالا کردم. سرش را بالا کرد. دید که مرا می‌شناسد. خندیدم. گفت:«دوستیم؟» گفتم:«دوست دوست.»گفت:«تا کجا؟» گفتم:«دوستی که"تا"ندارد.» گفت:«تا مرگ!» خندیدم و گفتم:«من که گفتم تا ندارد!» گفت:«باشد٬ تا پس از مرگ!» گفتم:« نه٬ نه٬ نه٬ تا ندارد.» گفت:«قبول٬ تا آنجا که همه دوباره زنده می‌شوند٬ یعنی زندگی پس از مرگ. باز هم با هم دوستیم. تا بهشت٬ تا جهنم٬ تا هر جا که باشد من و تو با هم دوستیم.» خندیدم. گفتم:«تو برایش تا هر کجا که دلت می‌خواهد یک تا بگذار. اصلا یک تا بکش از این سر دنیا تا آن دنیا. اما من اصلا تا نمیگذارم.» نگاهم کرد. نگاهش کردم.باور نمی‌کرد. می‌دانستم. او می‌خواست حتما دوستیمان تا داشته باشد. دوستی بدون تا را نمی‌فهمید.
***
گفت:«بیا برای دوستیمان یک نشانه بگذاریم.» گفتم:«باشد. تو بگذار.» گفت:«شکلات. هر بار که همدیگر را می‌بینیم یک شکلات مال تو٬ یکی مال من باشد؟» گفتم:«باشد.»
هر بار یک شکلات می‌گذاشتم توی دستش٬ او هم یک شکلات توی دست من. باز همدیگر را نگاه می‌کردیم یعنی دوستیم. دوست دوست. من تندی شکلاتم را باز می‌کردم و می‌گذاشتم توی دهانم و تند تند آن را می‌مکیدم. می‌گفت:«شکمو! تو دوست شکویی هستی.» و شکلاتش را می‌گذاشت توی یک صندوق کوچولوی قشنگ. میگفتم:«بخورش!» می‌گفت:«تمام می‌شود. می‌خواهم تمام نشود. برای همیشه بماند.»
صندوقش پر از شکلات شده بود. هیچ کدامش را نمی‌خورد. من همه‌اش را خورده بودم. گفتم:«اگر یک روز شکلات‌هایت را مورچه‌ها بخورند یا کرم‌ها٬ آن وقت چه کار می‌کنی؟»گفت:«مواظب‌شان هستم.» می‌گفت می‌خواهم نگه‌شان دارم تا موقعی که دوست هستیم و من شکلاتم را می‌گذاشتم توی دهانم و میگفتم:«نه٬ نه٬ تا ندارد. دوستی که تا ندارد.»
***
یک سال٬ دوسال٬ چهار سال٬ هفت سال٬ ده سال و بیست سال شده است. او بزرگ شده است. من بزرگ شده‌ام. من همه شکلات‌ها را خورده‌ام. او همه شکلات‌ها را نگه داشته است. او آمده است امشب تا خداحافظی کند. می‌خواهد برود. برود آن دور دورها. می‌گوید:«می‌روم اما زود برمی‌گردم.» من می‌دانم٬ می‌رود و برنمی‌گردد. یادش رفت شکلات را به من بدهد. من یادم نرفت. یک شکلات گذاشتم کف دستش. گفتم:«این برای خوردن.» یک شکلات هم گذاشتم کف آن دستش:« این هم آخرین شکلات برای صندوق کوچکت.» یادش رفته بود که صندوقی دارد برای شکلات‌هایش. هر دو را خورد. خندیدم. می‌دانستم دوستی من «تا» ندارد. می‌دانستم دوستی او «تا» دارد. مثل همیشه. خوب شد همه شکلات‌هایم را خوردم. اما او هیچ کدامشان را نخورد. حالا با یک صندوق پر از شکلات نخورده چه خواهد کرد؟!
